Φεστιβάλ Αθηνών Δημήτρης Παπαϊωάννου «Πρώτη Ύλη»

Όπως ήταν αναμενόμενο το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών δεν εντυπωσίασε με τρανταχτά ονόματα και μεγάλα σχήματα. Υποτασσόμενο στους νόμους της λιτότητας περιορίστηκε κυρίως στο θέατρο, με δεσπόζοντα ελληνικά ονόματα και μικρότερου βεληνεκούς ομάδες. Παρόλα αυτά έμεινε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού και αθρόα η προσέλευση του στο νεανικό γεμάτο σφρίγος προσκλητήριο του Γιώργου Λούκου, του διευθυντή του Φεστιβάλ, που έδωσε καινούρια πνοή και υπόσταση, παρεκκλίνοντας από τους αρχικούς στόχους, σ’ ένα θεσμό που εδραιώθηκε με ονόματα όπως της Μαρίας Κάλας και του Δημήτρη Μητρόπουλου 57 χρόνια πριν.

            Παρακάμπτοντας βιαστικά την αντιμιλιταριστική παράσταση «Όλα Καλά» του ήδη γνωστού μας Γάλλου Αλάιν Μπυφάρ, που παρακολουθήσαμε στις 29/6 στην Πειραιώς 260, μην αποκομίζοντας κάτι το καινούριο (σημασία δεν έχει μόνο τι λέει κανείς αλλά πώς το λέει), και σε αναμονή των εμφανίσεων της Σάσα Βαλτς και του Μπαλέτου της ‘Οπερας Περμ, θ’ αναφερθούμε στην «Πρώτη Ύλη» (3/7) του Δημήτρη Παπαϊωάννου. στην Πειραιώς 260.

            Σ’ ένα μακρύ διάδρομο του τεράστιου χώρου Α που έβραζε από την ζέστη, μία λεπτή μαυροντυμένη φιγούρα αρχίζει να κινείται. Παρά τον ντενεκέ των σκουπιδιών που κρατάει στον ώμο κρύβοντας το κεφάλι, το αργό άνοιγμα των ποδιών με το πάτημα στη φτέρνα και τη μύτη του παπουτσιού ψηλά παραπέμπει στον αναγνωρίσημο βηματισμό του Δημήτρη . Κάθε τόσο παίρνει απ’ τον τενεκέ μια άμορφη μάζα σαν πλαστελίνη (η πρώτη ύλη;) την ρίχνει χάμω και την πατάει, παραπέμποντας μας κάπως στο Δευκαλίωνα. Σε λίγο το ολόγυμνο σώμα ενός νέου, του Tadeu Liesenfeld, παίρνει σάρκα δίπλα του. Από κει κι έπειτα αρχίζει ένας κουραστικός πρόλογος με τις αντιπαραθέσεις των δύο, τα παιχνιδίσματα μέσα κι έξω από το πλαίσιο ενός τελάρου για να κορυφωθεί η παράσταση στις εξαιρετικής αισθητικής ομορφιάς αγαλματώδεις στάσεις του νεαρού Βραζιλιάνου,  με τις τέλειες αναλογίες του κορμιού, μπροστά από ένα πανό. Εδώ είναι ο πραγματικός Παπαϊωάννου που γνωρίζουμε: ο εφευρετικός, ο τελειομανής με το αλάθητο αισθητικό κριτήριο και το μοναδικής ποιότητας προσωπικό στυλ. Οι σκηνές εκτυλίσσονται αυστηρά δομημένες ακόμα κι όταν ο δημιουργός περιβρέχει με το λάστιχο τον εντελώς απαθή σε έκφραση Tadeu (μακάρι να μας έριχνε κι εμάς λίγο νερό), μέχρι την τελική λύτρωση μετά το πλήθος των συμβολισμών. Είναι άραγε μια πρόκληση για βαθύτερους στοχασμούς; Μια έρευνα της κρύφιας υπόστασης μας; Ένα πλησίασμα και μια αναζήτηση του άλλου; Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου  μας καλεί να συμμετάσχουμε, στις μύχιες σκέψεις του σιωπηλά προβάλλοντας τα ερωτήματα μέσ’ από το γυμνό ατίθασο σώμα.